Mijn potentieel goede vriend trouwde op zondag (zie Mannen). Tussen ons gezegd en gezwegen heb ik het wel een beetje gehad met Afrikaanse ceremonies. Maar ik ken mijn wereld en ging, zij het beperkt.
Het gaat nog maar eens over hoe doorslaggevend de invloed is van waar je bent opgegroeid. Ik leerde dat feesten onder andere betekent minimaal vijf uur tafelen: een heerlijke marteling bestaande uit lekker eten, bijpassende wijnen, korte en langere gesprekken met feestgangers van beide geslachten – laat me hier de nadruk op leggen – en dan aangeschoten de dansvloer op tot in de vroege uurtjes. Zeemzoete, bijna exotische, herinneringen. Het is een idealisering die wordt gevoed door het gebrek eraan.
Die jolige ambiance is voor mij zoek bij plaatselijke ceremonies. Het ligt aan mij, de andere aanwezigen beleven dolle pret. Die ver doorgevoerde scheiding der geslachten ligt me niet. De vrouwen dansen sierlijk en kundig op de ritmes van de djembé’s; de mannen blijven thuis of ontmoeten elkaar vooraan in de moskee, niet achteraan. En ik mis de uiteraard eeuwig afwezige bubbels.
Toch doe ik mijn acte de présence. Belangstelling was er aanvankelijk in beide richtingen. Mijn nieuwsgierigheid naar ongekende aspecten van de Afrikaanse samenleving is nog steeds zeer levendig, maar deze feesten zijn mij ondertussen zo vertrouwd dat ik graag mijn kinderen gebruik als excuus om vlug weg te gaan. Omgekeerd blijft de interesse spelen en krijg ik een idee van wat bekendheid zou kunnen betekenen. Iedereen kijkt en fluistert. Het werkt verslavend.
Mijn oplossing is dat ik niet naar het feest zelf ga maar vooraf de bruidegom bij hem thuis ga groeten. Naar traditionele gewoonte houdt hij daar een voorfeestje. Voor de mannen is dat. Van daaruit vertrekt de bruidsstoet met getoeter naar het kapsalon waar de bruid zich obligaat overdadig laat maquilleren. Ik wens ze een mooi feest en een gelukkige toekomst en vertrek huiswaarts.
Ik verdiep me nog maar recentelijk in sociale media en de volgende dag ervaar ik de wonderen ervan. Het feest in foto’s op facebook. Ook om nieuwe contacten te leggen, hoef ik niet meer te gaan. De foto’s zijn gepost door een neef die ik nooit ontmoette en me onmiddellijk uitnodigt zijn vriend te zijn nadat ik een beeld ‘geliked’ had.
Straks moet ik mijn deur niet meer uit voor nieuwe inzichten in de Afrikaanse samenleving. Ik maak snel virtuele vrienden. En laat er geen twijfel over bestaan dat ik streef naar kwantiteit. Ik wil in cyberspace net zo ‘gevolgd’ worden als in het Afrikaanse straatbeeld.
TIP 13
Wie zich nestelt in een nieuwe cultuur moet aanvankelijk heel open staan en nauwkeurig observeren. Achteraf kan je selectief te werk gaan en – altijd respectvol – je eigen weg vinden binnen de lokale tradities.